*Kızım 6 yaşında ve büyük abdestini televizyon seyrederken yada oyun oynarken pantolonunu yapıyor.
- Senin ne tür bir sıkıntın var.
*Benim bir sıkıntım yok kızında sorun var.
-Evde ne tür bir problem var? Bir travma mı yaşadınız? Son zamanlarda yaşanmış büyük bir olay olup varmı?
*Yok. Ben çok titizim. Kanepe ve koltuklara en ufak bir kırışıkığa tahammül edemiyorum. Çocuğun veya kocam oturup televizyon izlerken onları kaldırıyorum ve hemen düzeltiyorum. Kırıştırmamalarımı düzgün oturmalarını söylüyorum.
-Oturduklarında kırışırlarsa ne yapıyorsun.
* Kaldırıp tekrar düzeltiyorum. Evinde hiçbir yer kırışık değildir. Oyun oynamaya üzeri kirlenecek diye göndermiyorum. Dışarıdan geldiklerinde elim ve kızımı kapının girişinde elbiselerini çıkartıyorum. Ayaklarını yıkıyorum.
-Bağırıyormusun.
*Kırışıklığa asla tahammülüm yok. O an öfkeleniyorum ve her ikisinde bağırıyorum.
Çocuğun bir şeyi olmadığını, o anda kendi yaptıklarını anlatırken, sorunun kendisinde olduğunu fark etmeye başladı.
Aslında bir çırpıda itiraf etti. Ederken yaptıklarının ve sonuçlarının farkına varmıştı.
Obsesyon hemen çözülebilen bir hastalık değildir. Ama teşhis tedavinin yarısıdır.
Gerçekten çözüm arayan ve yapmakta olduğu kendisine tüm olan bir durumdan kurtulmak isteyen bir kadın.
Durumu bu kadar kolay kabullenmesini sağlayan şey ev hanımı olması olabilir. Çalışan bir anne memurdan tutun profesöre kadar bu kadar çabuk kabullenmeyebilirdi.
Bir en evet çocuktan şikayet ederse ilk baktığım kişi anne, sonra baba anne babanın davranış bozukluğu çok travmatik ise çocukta yansıması aynı yada farkı ve ciddi bir sorun olarak görülmekte. Bir çocuk suçlanıyorsa önce anne babaya bakarım. Çocuklar anne babaların aynasıdır.
Yorumlar
Yorum Gönder